Nieuw restaurant Veldzigt opent deze zomer zijn deuren aan de grens bij Watervliet
Restaurant La Marmite is al ruim vijf jaar verhuisd naar Breskens. Maar binnen een half jaar kunnen fijnproevers weer terecht voor een exclusief diner in het voormalige douanekantoor, een uit 1891 daterend pand, van IJzendijke. Als het een beetje meezit tenminste.
Met de verbouwing van de eerste La Marmite tot restaurant Veldzigt gaat een droom van Romy Wijffels (23) en haar partner Francesco Panzeri (27) in vervulling. De twee kwamen elkaar tegen in hotel De Blanke Top in Cadzand-Bad waar ze beiden werkten. Panzeri had zijn sporen als kok verdiend bij exclusieve eetgelegenheden in geboorteland Italië, maar wilde zijn kookkunsten verder verfijnen in Nederland. Romy deed diverse opleidingen voor horecavaardigheden en hotelmanagement. “Toen wij een relatie kregen, dachten we al snel aan een eigen restaurant.”
Wallaby’s weg
De ideale plek voor hun etablissement stond niet direct vast. Romy, afkomstig uit IJzendijke, en Francesco, geboren in een dorp vlak bij de Adriatische kust, zochten aanvankelijk rumoer en levendigheid in Gent. “Dat vonden we aangenamer dan een plek waar minder te beleven is. Maar na een tijdje bleek de drukte van de stad ons niet altijd te trekken en verlangden we terug naar de rust van het platteland”, verklaart Romy.
De locatie van het toekomstige Veldzigt in haar geboorteplaats pal tegen de grens met België, is ideaal, vindt Romy nu. “Een restaurant aan een redelijk drukke weg met veel grensverkeer. En tegelijkertijd rustig, met weids uitzicht op omliggende polders. Een groot terras en een tuin met veel mogelijkheden maken het helemaal af.”
De twee wallaby’s die nog in een afgescheiden deel van de tuin verblijven, zijn voor opening van Veldzigt weg. Ze zijn van de eigenaar van La Marmite, die destijds ook, onder meer, een kraanvogel en een capibara hield. “De kangoeroetjes zijn leuk, maar de eigenaar brengt ze binnenkort naar een andere plek. Wij gaan iets anders met de tuin doen. Al zal dat op langere termijn zijn. Eerst het restaurant stevig verbouwen.”
Sfeervolle schilderijen
Het echte verbouwingswerk doet een aannemer. Maar Francesco, Romy, haar moeder Ilse – die staat te trappelen om te helpen in de bediening – en Wim én vrienden en kennissen doen zelf het grove sloopwerk. De vloeren van een restaurantzaal en de keuken zijn er al uit. Een paar wanden en balken (‘geen dragende natuurlijk’) gaan er ook nog uit.
De aannemer kan over een paar weken beginnen en verwacht voor Pasen klaar te zijn. “Dan gaan we nog niet open hoor. Want dan moeten we de ruimtes nog inrichten en verven.” Pa Wim heeft voor die inrichting een grote slag geslagen tijdens de openbare verkoop van werk van Peet de Smet. Hij tikte een elftal (‘of zijn het er 13?’) schilderijen van de voormalige bakker en dorpsschilder van IJzendijke op de kop. Romy: “De schilderijen roepen de sfeer op, die we zoeken. De gemoedelijkheid, schoonheid en rust van de streek.”
Veldzigt is straks een etablissement voor iedereen, maar serveert wat chiquere gerechten. Geen borrelplank met bitterballen, ‘maar haringkroketjes zouden kunnen’. Elke chef-kok houdt van streekspecialiteiten, maar Francesco verloochent tegelijkertijd zijn Italiaanse wortels niet. Arancini van zeekraal en lokale kaas is een perfecte Italiaans-Zeeuwse combinatie bijvoorbeeld.
DNWG-kink?
In de zomer moeten de gevulde rijstballetjes op het menu staan. Als de drukte bij DNWG tenminste niet voor een kink in de kabel zorgt. De netbeheerder moet zwaardere kabels naar Veldzigt trekken om in de stroombehoefte te voorzien. Met een beetje pech duurt dat een half jaar tot een jaar, kreeg pa Wijffels te horen. “Maar ik proefde dat ze hun best doen snel deze kant op te komen.” Romy gaat ervan uit dat dat lukt. “Ik moet en wil er niet aan denken dat we een jaar moeten wachten.”
