Restaurant Veldzigt is er voor iedereen, maar met een klassieke uitstraling
Geen bitterbal, maar gerookte haring
Tuurlijk kun je bij Veldzigt, pal tegen de Belgische grens, mosselen eten. Wel met een Italiaanse twist, met onder meer stokbrood bruschetta. Dat er met Francesco Panzeri een Italiaanse kok de pollepel zwaait in de keuken moeten gasten proeven.
Het heeft een paar weken langer geduurd dan begin dit jaar gehoopt, maar Panzeri en partner Romy Wijffels openen vandaag hun restaurant in IJzendijke aan de grens. Een dag voor de opening staat Romy ‘strak van de zenuwen’, maar zus Josephine houdt haar bij de les door te vragen even te helpen bij het dekken van de tafels. Vers schoon linnen is net door een leverancier gebracht.
“Met tafeltjes buiten wachten we nog even, anders denken passanten dat ze al terecht kunnen. Maar binnen kunnen we alles al in gereedheid brengen.”
Stagiair in de keuken
De daadkracht van haar zus, die na de vakantie aan het laatste jaar van de Hotelschool begint, kalmeert Romy. Ze weet dat Francesco en zij het voor elkaar hebben. Het eethuis is af, de voorraden zijn binnen en ook de keukenbrigade is er klaar voor. “Een stagiair uit Italié assisteert Francesco de komende zes weken in de keuken. Daarnaast hebben we twee jonge keukenhulpen in de vakantie en voor de weekeinden.”
In de bediening hoeft Romy het niet alleen te doen. Naast de hulp van haar zus, heeft ze een personeelslid kunnen vinden. Als haar zus weer naar school gaat, staat moeder Ilse klaar. “Het is nog steeds moeilijk personeel te vinden in de horeca. Als er tientallen mensen tegelijk op het terras neerstrijken, is het even aanpoten, maar we kunnen goed van start.
In februari dachten Francesco en Romy nog dat ze de bogen, tussen het restaurant – een voormalig douanekantoor – en de later aangebouwde serre wilden behouden.
“Maar dat is toch niet zo praktisch. We hebben nu meer ruimte en bovendien is het restaurant zonder afscheiding één geheel. Een apart hoekje is leuk, maar hokjes maken het minder uitnodigend en minder gezellig.”
Klassiek Toscaans rood
Behalve de buitenkant doet weinig in Veldzigt herinneren aan restaurant Marmite dat tot zes jaar terug in hetzelfde pand zat. Wijffels is blij met de inrichting van het nieuwe eethuis: klassiek én eigentijds.
“Toen we de muren hadden gesausd, schrok ik aanvankelijk. Het was net alsof de perzikkleur overal anders was. Maar nadat deuren en kozijnen niet langer groen waren, maar Toscaans rood viel alles op zijn plaats. Het restaurant heeft nu de klassieke uitstraling die we wilden.”
Veldzigt moet een eethuis en drinklokaal zijn waar Jan en alleman zich thuisvoelt. Maar het klassieke eethuis wil ook klasse uitstralen, dus wordt niet bij elk gerecht automatisch frites geserveerd. Francesco en Romy hielden daarnaast vast aan vast aan hun voornemen geen schaaltjes bitterballen en plankjes worst en kaas te serveren. Tapas als (gerookte) haringkroketten en bijzondere (Italiaanse) specialiteiten staan wel op de kaart.
Romy: “Bij een biertje of wijntje op het terras serveren we waarschijnlijk wel een bakje nootjes. Fietsers die even op het terras bijkomen, moeten bij hun drankje iets te knabbelen kunnen krijgen natuurlijk.”
Onder de te ver- krijgen drankjes zijn ‘gewoon’ cola en (Belgische) biertjes. Maar wederom ook weer wat Italiaanse speci- aliteiten als uitgelezen wijnen, likeuren (amaretto’s, limoncelllo’s en Romy’s favoriet: Amaro Montenegro) en de betere grappa.
“De menukaart verandert met de seizoenen. Het drankaanbod zal in de loop van de tijd ook wel veranderen. Door de vraag van de klanten en door het aanbod. Zo ben ik nog op zoek naar een echt goede limoncello. Misschien moeten we die zelf gaan maken.”
